शेपटीवाल्या प्राण्यांची पूर्वी भरली सभा
ग.दि.माडगूळकर(गदिमा) | Ga.Di.Madgulkar
शिक्षिका : शेपटीवाल्या प्राण्यांची पूर्वी भरली सभा,
पोपट होता सभापती मधोमध उभा.
पोपट म्हणाला, ‘‘मित्रांनो, देवाघरची
लूट! तुम्हां-आम्हां सर्वांना एक एक
शेपूट या शेपटाचे कराल काय ?’’
एक मूल : गाय म्हणाली, ‘‘अश्शा अश्शा
शेपटाने मी मारीन माश्या’’
दुसरे मूल : घोडा म्हणाला,
‘‘ध्यानात धरीन,
ध्यानात धरीन. मीही माझ्या शेपटीने
असेच करीन, असेच करीन,’’
तिसरे मूल : कुत्रा म्हणाला, ‘‘खुशीत येईन
तेव्हा शेपूट हलवित राहीन.’’
चौथे मूल : मांजरी म्हणाली, ‘‘नाही ग बाई
कुत्र्यासारखे माझे मुळीच नाही, खूप
खूप रागवीन तेव्हा शेपूट फुगवीन.’’
पाचवे मूल : खार म्हणाली, ‘‘पडेल थंडी तेव्हा
माझ्या शेपटीची मलाच बंडी.’’
सहावे मूल : माकड म्हणाले, ‘‘कधी वर कधी
बुडी, शेपटीवर मी मारीन उडी.’’
सातवे मूल : मासा म्हणाला, ‘‘शेपूट म्हणजे
दोन हात, पोहत राहीन प्रवाहात.’’
आठवे मूल : कांगारू म्हणाले, ‘‘माझे काय ?’’
शिक्षिका : ‘‘तुझे काय ? हा हा हा! शेपूट
म्हणजे पाचवा पाय.’’
सर्वजण : ‘‘शेपूट म्हणजे पाचवा पाय.’’
शिक्षिका : मोर म्हणाला.
शेपटीवाल्या
प्राण्यांची
नववे मूल : मोर म्हणाला ‘‘पीस पीस
फुलवून धरीन
पावसाळ्यात मी नाच
करीन.’’
शिक्षिका : पोपट म्हणाला, ‘‘छान
छान ! देवाच्या देणगीचा
ठेवा मान. आपुल्या
शेपटाचा उपयोग करा.’’
मुले : ‘‘नाहीतर काय होईल?’’
शिक्षिका : ‘‘दोन पायाच्या माणसागत
आपले शेपूट
झडून जाईल.’’