नदीच्या पल्याड
पिपळाचे झाड
तिथे भरे बाळा,
पाखराची शाळा
शहाणा पोपट
शिकवितो पाठ
बोलाया शिकती
सानुले पोपट
त्यांच्यातील एक
राघूचा पोरटा
कंटाळून गेला
नेहमीच्या पाठा
नको झाली त्याला
आपुलीच भाषा
नवे शिकण्याची
उपजली आशा
पाखरांची शाळा
तिथेच सोडून
पोपटाचे पोर
गेले ते उडून
कोण्या एका जागी
माणसाची मुले
गिरवीत होती
धडे रे आपुले
मुलांची शाळा ती
पाहून सुंदर
खिडकीत बसे
पोपटाचे पोर
सकाळी दुपारी
तेथेच बसून
काही तरी नवे
घेई ते शिकून
बसता बसता
दिस मास गेले
माणसाची बोली
पाखरू शिकले
पाखरांची भाषा
सोडली तयाने
वेगळ्या बोलीने
पालटले जिणे
शिणेच्या पिलाशी
सोडून बोलणे
सोडले तयाने
पूर्वीचे वागणे
नको झाले त्याला
घर, आई-बाप
जातीतून दूर
झाले ते अपाप
बसून एकटे
दूरच्या ठिकाणी
स्वत:शी ते बोले
माणसाची वाणी
वाणी ती पडली
माणसाच्या कानी
कोणी एके त्याला
ठेवले धरूनी
धरोन ठेविले
पिजंर्यात त्याला
डाळिबाचा चारा
खाऊ त्या घातला
तेवढ्यात खावे
तेवढ्यात प्यावे
तेवढ्या जागेत
उडावे खेळावे
गुलामीची आच
कळो आली त्यास
पोपटाचे पोर
जाहले उदास
चोचीतून आली
बाहेर निराशा
त्याची त्या
स्फुरली
पाखरांची भाषा
गदिमा गौरव | Special Quotes
पु.ल.देशपांडे:
महाराष्ट्रावर आणि मराठी भाषेवर तर माडगूळकरांचे अनंत उपकार आहेत.इतर काहीही देण्यार्या माणसापेक्षा समाजाला गाणे देणार्या माणसाचे उपकार फार मोठे असतात.'Song has the longest life' अशी एक म्हण आहे.एक गाणे माणसांच्या पिढ्यानुपिढ्या बांधून ठेवते. एवढेच कशाला?.माणसाच्या मनाचे लहानमोठेपण ,रागव्देष घटकेत घालवुन टाकण्याचे गाण्याइतके दुसर्या कुठल्याही कलेत सामर्थ्य नसते.हजारो माणसे एक गाणे जेव्हा आनंदाने गातात त्या वेळेला त्या हजारांचे एक अंतःकरण होते.माडगूळकरांनी तर अशी शेकडो गाणी महाराष्ट्राला दिली.चित्रपटांना दिली, तमाशाच्या फडात, देवळात, शाळेत, तरुणांच्या मेळाव्यात, माजघरात, देवघरात, शेतामळ्यात, विव्दज्जनपरिषदेत...त्यांच्या गाण्याचा संचार नाही कुठे?.मराठी नाट्यसृष्टीत जी कामगिरी कै.देवलांनी केली,त्याच तोलामोलाचे कार्य माडगूळकर यांनी मराठी चित्रसृष्टीत केले आहे...म्हणूनच आम्ही सर्व माडगूळकर कलावंशाचे वारसदार ('Madgulkar Boys') आहोत,हे सांगायला मला अभिमान वाटतो.