नदीच्या पल्याड
पिपळाचे झाड
तिथे भरे बाळा,
पाखराची शाळा
शहाणा पोपट
शिकवितो पाठ
बोलाया शिकती
सानुले पोपट
त्यांच्यातील एक
राघूचा पोरटा
कंटाळून गेला
नेहमीच्या पाठा
नको झाली त्याला
आपुलीच भाषा
नवे शिकण्याची
उपजली आशा
पाखरांची शाळा
तिथेच सोडून
पोपटाचे पोर
गेले ते उडून
कोण्या एका जागी
माणसाची मुले
गिरवीत होती
धडे रे आपुले
मुलांची शाळा ती
पाहून सुंदर
खिडकीत बसे
पोपटाचे पोर
सकाळी दुपारी
तेथेच बसून
काही तरी नवे
घेई ते शिकून
बसता बसता
दिस मास गेले
माणसाची बोली
पाखरू शिकले
पाखरांची भाषा
सोडली तयाने
वेगळ्या बोलीने
पालटले जिणे
शिणेच्या पिलाशी
सोडून बोलणे
सोडले तयाने
पूर्वीचे वागणे
नको झाले त्याला
घर, आई-बाप
जातीतून दूर
झाले ते अपाप
बसून एकटे
दूरच्या ठिकाणी
स्वत:शी ते बोले
माणसाची वाणी
वाणी ती पडली
माणसाच्या कानी
कोणी एके त्याला
ठेवले धरूनी
धरोन ठेविले
पिजंर्यात त्याला
डाळिबाचा चारा
खाऊ त्या घातला
तेवढ्यात खावे
तेवढ्यात प्यावे
तेवढ्या जागेत
उडावे खेळावे
गुलामीची आच
कळो आली त्यास
पोपटाचे पोर
जाहले उदास
चोचीतून आली
बाहेर निराशा
त्याची त्या
स्फुरली
पाखरांची भाषा
गदिमा गौरव | Special Quotes
पु.भा.भावे
'मंतरलेल दिवस' वाचून झाले,मस्ती अजून आहे.यातल्या व्यक्ती,स्थळं,उगीचच पुनः पुन्हा डोळ्यांसमोर येतात.अस्वस्थ करतात.चांगलं काही वाचल्यानंतर हे असंच होतं.तीच त्यांच्या सामर्थ्याची पावती.शब्दाशब्दात सातारी मातीचा कस आहे.दुसरे काही बिघडले तरी माडगूळकरांचे आत्मकथनपर लिहिणे कधीही बिघडत नाही !.