श्रीकृष्णाचे नयन मनोहर राधा चुंबी रात्री ग
तिच्या मुखीचा पिंक राहिला श्रीकृष्णाच्या नेत्री ग
राधेचेही चुंबी डोळे परत फेडीने जगजेठी
तिच्या नेत्रीचे काजळ उरले श्रीकृष्णाच्या ओठी
आली होती मेंदी लावून राधा पाया-नखा
आर्जविता तिज पाया पडला नटवर कृष्णसखा
त्या मेंदीची टिकली राही तशीच त्याच्या भाळी ग
तीच भूषणे लेवून परते श्याम उजळत्या वेळी ग
तीरकमठ्यासह दोन पारधी गोरा पर्वत चढले ग
तीळास फटुनी नखाएवढ्या तळ्यात दोघे पडले ग
बुडले ते ना वरी निघाले रमले त्या ठायी
अशी कशी ही सांग बाई झाली नवलाई
दोन चोरटे पुरुषी डोळे न्याहाळती नवनार
पायापासुनि तिला न्याहाळीत वरी पोचले पार
हनुवटीवरती तीळ तियेच्या गालावरती खळी
तिथेच खिळुनी बसले वेडे भान न त्यांना मुळी
गदिमा गौरव | Special Quotes
कविवर्य बा.भ.बोरकर:
आदिकवी वाल्मीकीने आपल्या स्वतंत्र सौंदर्यदृष्टीने विधात्याच्या सूक्ष्म आणि स्थूल सृष्टीतून नेमके सौंदर्य टिपून काढून त्यातून आपली रामकथा रचली.त्याचप्रमाणे कविश्री माडगूळकरांनी वाल्मीकीच्या काव्यसृष्टीतले वेचीव सौंदर्य आपल्या स्चयंभू प्रतिभेने बिनचूकपणे निवडले आहे.गीतरामायणातली काही गीते रामायणासारखीच चिरंजीव होऊन राहतील आणि त्याचबरोबरच माडगूळकरांचे -माझ्या बंधुतुल्य मित्राचे-नाव देखील.